Στο πλαίσιο του μαθήματος της Λογοτεχνίας (Γ1 και Γ2) την προηγούμενη χρονιά διαβάσαμε το Μαύρο νερό του Μιχάλη Μακρόπουλου (εκδ. Κίχλη), το οποίο εν τω μεταξύ τιμήθηκε τον Ιούλιο με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Διηγήματος - Νουβέλας 2020. Οι περισσότερες δημιουργίες των μαθητών και μαθητριών περιλαμβάνονται στο πολυμεσικό βιβλίο που ακολουθεί:

https://read.bookcreator.com/x7yfWG15v4Qz5Y0DhYUpkd8cbIu1/RIaaPxJJQ7SmZiA4w3selQ

Στην περιοχή Πωγωνίου, στην Ήπειρο, από την άλλοτε ζωντανή κοινότητα έχουν απομείνει μόνο ελάχιστοι ξεχασμένοι άνθρωποι ‒ μοιάζουν με τα σπίτια του χωριού: έχουν κλειστή και άδεια όψη. Ενώ, στο βωμό της «ανάπτυξης», οι εξορύξεις υδρογονανθράκων επιφέρουν ουλές στο τοπίο, το πλατανόδασος μάχεται με τον μεταλλικό ξένο, τη δεξαμενή πετρελαίου. Σκουριασμένες αντλίες παραπέμπουν στα μαύρα νερά της Στύγας. Αφή της μνήμης στην πέτρα: σκιές νεκρών, τα βλέμματα των προγόνων στις φωτογραφίες, ραγισματιές στα άψυχα και τα έμψυχα. Ελεύθεροι (να επιλέξουν το θάνατό τους) πολιορκημένοι (από την απελπισία, από τα προβλήματα της μεθορίου, από την κρατική Υπηρεσία Επιδομάτων και Στέγασης), ζωντανά απολιθώματα ‒ ακρωτηριασμένες προσδοκίες, λέξεις σε αχρησία. Χάρη όμως στην αγάπη του Χριστόφορου για τη λογοτεχνία οι ζωντανές λέξεις καλπάζουν ανυπότακτες, σαν άλογο, προς το θαύμα. Μέσω της ανάγνωσης εξορύσσεται μυστήριο σε ένα σκηνικό λιτής τελετουργίας. Και χάρη στην αγάπη-φυλαχτό Πατέρα και γιου ριζώνει η αντοχή, πρώτη ύλη της επούλωσης: «Μέσ’ στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι» (Νίκος Καρούζος, Η έλαφος των άστρων).

Ιωάννα Σπηλιοπούλου