Ο κόσμος έμεινε έκπληκτος από την ανακοίνωση του θανάτου του κ. Samuel PATY, καθηγητή ιστορίας και γεωγραφίας στο Collège de Conflans-Sainte-Honorine στη Γαλλία, ο οποίος δολοφονήθηκε κατά την άσκηση των καθηκόντων του επειδή ήθελε να χρησιμοποιήσει καρικατούρες στο μάθημα του πάνω στην ελευθερία της έκφρασης.
Όταν τα μαθήματα ξαναρχίσανε στις 2 Νοεμβρίου, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε ολόκληρη την Γαλλία καθώς και τα γαλλικά σχολεία σε όλο τον κόσμο αποτίμησαν φόρο τιμής σε έναν από τους συναδέλφους τους, άλλα και σε έναν φίλο για τους κοντινούς του ανθρώπους, ή γιο, σύζυγο και πατέρα, για την οικογένειά του.
Μαζί με όλα τα σχολεία της Ελλάδος που συμπάσχουν με τον πόνο της Γαλλίας, το LFHED κράτησε ενός λεπτού σιγή αφού διαβάστηκε ένα κείμενο που επέλεξε η οικογένεια του κ. Paty με την ευκαιρία του εθνικού φόρου τιμής που του αποδόθηκε στο Παρίσι. Πρόκειται για το κείμενο του Albert Camus "Επιστολή στον Δάσκαλό του" (βλ. παρακάτω) το οποίο διάβασε ο Διευθυντής.
Η παρουσία του Πρέσβη της Γαλλίας και των αρχών του γαλλικού διπλωματικού σώματος στην Αθήνα εκτιμήθηκε δεόντως, και θεωρήθηκε ως υποστήριξη από το γαλλικό κράτος σε όσους το υπηρετούν εντός του Σχολείου.
Η υποστήριξη του ελληνικού τμήματος προς τους συναδέλφους του γαλλικού τμήματος αλλά και τις εκφράσεις της αλληλεγγύης εκ μέρους πολλών Ελλήνων προς το LFHED αποδεικνύουν τη δύναμη της φιλίας μεταξύ των δύο χωρών μας.
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, ο φόρος τιμής γίνεται ένα ισχυρό σύμβολο για τους μαθητές μας: αυτό της ανθεκτικότητας των ανθρώπων και της ηθικής νίκης των δημοκρατικών θεσμών μας έναντι των σκοταδιστικών ιδεολογιών.
"19 novembre 1957
Cher Monsieur Germain,
J’ai laissé s’éteindre un peu le bruit qui m’a entouré tous ces jours-ci avant de venir vous parler un peu de tout mon cœur. On vient de me faire un bien trop grand honneur, que je n’ai ni recherché ni sollicité. Mais quand j’ai appris la nouvelle, ma première pensée, après ma mère, a été pour vous. Sans vous, sans cette main affectueuse que vous avez tendue au petit enfant pauvre que j’étais, sans votre enseignement, et votre exemple, rien de tout cela ne serait arrivé. Je ne me fais pas un monde de cette sorte d’honneur mais celui-là est du moins une occasion pour vous dire ce que vous avez été, et êtes toujours pour moi, et pour vous assurer que vos efforts, votre travail et le cœur généreux que vous y mettiez sont toujours vivants chez un de vos petits écoliers qui, malgré l’âge, n’a pas cessé d’être votre reconnaissant élève.
