Γεννήθηκα τον Φεβρουάριο του μακρινού πλέον 1979 στην Αγία Παρασκευή και ξεκίνησα το σχολείο τον Σεπτέμβριο του 1984. Συγκεκριμένα, στο ελληνικό τμήμα του LFH καθώς τότε είχε και Δημοτικό. Έμεινα στο σχολείο μέχρι την τελευταία μέρα κάπου τον Ιούνιο του 1996. Προς το τέλος των μαθητικών χρόνων είχα αποφασίσει ότι θέλω να γίνω πιλότος . Οι γονείς δεν είπαν όχι αλλά με προέτρεψαν να δώσω Πανελλήνιες "για να έχω ένα πτυχίο". Ήμουν μέτριος προς κακός μαθητής αλλά επηρεάζομαι αρκετά από το περιβάλλον μου (φίλους & συμμαθητές) οι οποίοι στην 3η Λυκείου και εν όψει των εξετάσεων το έριξαν στο διάβασμα. Έκανα το ίδιο και εγώ με σκοπό να δώσω εξετάσεις για την 4η δέσμη για σπουδές στα Οικονομικά κτλ. Η επιλογή έγινε σε ένα βαθμό ως εξής: ήξερα ότι ΔΕΝ θα γινόμουν γιατρός ή φιλόλογος, άρα δεν θα έδινα εισαγωγικές για 2η και 3η δέσμη αντίστοιχα. Η 1η δέσμη είχε Φυσική, Χημεία και Μαθηματικά που ήθελαν βάσεις καλύτερες από τις δικές μου και διάβασμα, οπότε τι μας έμενε; Η 4η δέσμη. Πέρασα στο Οικονομικό της Νομικής το 1997. Παρακολούθησα τα μαθήματα τον πρώτο χρόνο και στη συνέχεια, έγινε το εξής: ο πατέρας του Αντρέα, καλού φίλου από την 1η Δημοτικού ήταν δημοσιογράφος σε μεγάλη εφημερίδα. Εμένα ήδη από τα χρόνια του Λυκείου μου άρεσαν οι εφημερίδες, έπαιρνα διάφορες, από περιθωριακές μέχρι mainstream και πολλά περιοδικά. Ρώτησα λοιπόν τον πατέρα του Αντρέα εάν θα μπορούσα να πιάσω δουλειά σε μια εφημερίδα για να έχω λίγα χρήματα όσο σπουδάζω. Έτσι, το 1999 βρέθηκα ως μαθητευόμενος και φυσικά άμισθος στην Καθημερινή για πρακτική. Ένα χρόνο αργότερα πήγα στα περιοδικά του ομίλου και το 2002 με "τράβηξαν" στο ρεπορτάζ. Εκεί έκανα διάφορα θέματα έως το 2007 που μου ανέθεσαν να κάνω αστυνομικό ρεπορτάζ. Κάπως το ότι ήμουν νέος, αγόρι και περίεργος βοήθησαν στο να με επιλέξουν γι' αυτό το ρεπορτάζ. Στο μεταξύ, επειδή είχα χρήματα είχα και άλλοθι για να μην τελειώσω έγκαιρα τη σχολή. Νομίζω ότι πήρα το πρώτο πτυχίο το 2005, δηλαδή μετά από 8 χρόνια! Οι γονείς με ρωτούσαν κι περίμεναν να πιάσω μια "κανονική δουλειά". Αγόρασα λίγο ακόμα χρόνο κάνοντας ένα μεταπτυχιακό στην ΑΣΟΕΕ πάνω σε θέματα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας. Η λογική ήταν ότι αυτό θα συνδύαζε την εμπειρία της δουλειάς και τις σπουδές. Διήρκεσε δύο χρόνια από το 2006 έως το 2008 και μετά πήγα στρατό. Όσο υπηρετούσα τη θητεία συνέχιζα να δουλεύω και αυτό φυσικά βοήθησε και τη δουλειά αλλά κυρίως να είμαι κάπως αόρατος στη διάρκεια της θητείας μου. Μ αυτά και μ αυτά είχα συμπληρώσει 10 χρόνια στο επάγγελμα και δίχως να το καταλάβω είχα γίνει δημοσιογράφος. Οποιαδήποτε σκέψη για να πάω να δουλέψω πχ σε τράπεζα ή εταιρεία και να περνάω τις μέρες μου στο Excel φάνταζε εφιάλτης. Κι έτσι συνέχισα στη δουλειά. Για πολλά πολλά χρόνια κακοπληρωμένη αλλά πολύ πολύ ενδιαφέρουσα. Γνωρίζεις κόσμο, βρίσκεσαι εκεί που γίνονται πράγματα, μαθαίνεις πληροφορίες που οι άλλοι δεν ξέρουν αλλά ταυτόχρονα δεν μπορείς ποτέ να την ξεφορτωθείς, να την αφήνεις στο γραφείο όταν σχολάσεις. Κινητό τηλέφωνο σαν να λέμε χειροπέδες. Και κάπως έτσι περνούν τα χρόνια. Μετά βρήκα και άλλη δουλειά πχ στο VICE για να συμπληρώνω το εισόδημά μου γράφοντάς τους κείμενα, στον Alpha κάνοντας δημοσιογραφική έρευνα για τον ίδιο λόγο, στο Inside Story και τελευταία στην ΕΡΤ ως μέλος μιας μικρής "ομάδας ερευνών". Τους τελευταίους μήνες μ ‘ αυτή την ομάδα δουλεύαμε ένα ντοκιμαντέρ για τη σύγκρουση Ρωσίας – Ουκρανίας στα ανατολικά σύνορα μια περιοχή που λέγεται Ντονμπάς. Πήγα εκεί λοιπόν να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ με αφορμή και την κλιμάκωση της έντασης μεταξύ των δύο χωρών. Και όσο βρισκόμουν εκεί ξέσπασε πόλεμος, τον οποίο κάλυψα για περίπου 20 ημέρες. Σίγουρα, το μεγαλύτερο ρεπορτάζ που κάλυψα από το 1999 μέχρι σήμερα. Θα το θυμάμαι. Ίσως έμενα κι άλλο αν στο σπίτι δεν με περίμεναν η Χριστίνα, η Μελία, ο Ερμής κ ο Τρίτων.

Εάν κάποιος μαθητής ή γονέας επιθυμεί να με ρωτήσει κάτι, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στο ακόλουθο email: jsouliotis@kathimerini.gr